Ο Αχιλλέας και το κρινολίνο

Μνήσθητι μου Κύριε! Αν ζούσε η γιαγιά μου θα την είχα αποκληρώσει ή θα την  είχα βάλει να διαβάσει το Κάμα Σούτρα (μπαααα δεν ξέρεις προγραμματιστή μου το Kama Soutra? Ώρα για εκπαίδευση, στραβάδι :P)  για τιμωρία 69 φορές (sic). Από την μία απομυθοποίηση στην άλλη πέφτω. O.m.g που λέμε και στα ελληνικά. Ατάκα πρώτη «θα σου τρυπήσω εγώ τ αυτάκια σου. Δεν θα πονέσεις καθόλου». Επτά χρονών χαζό ξανθό την πίστεψα. Ακόμα και όταν την είδα με μια βελόνα -ναααα μετά συγχωρήσεως- στο χέρι δεν είπα κουβέντα. Μόνο τα βλέφαρα πετάρισα λίγο... Μετά από 2 λεπτά εγώ ήμουν στον δρόμο και η γιαγιά ξοπίσω φώναζε να γυρίσω για να μην μείνω με το ενα μόνο αυτί τρυπημένο. Γιατί καλή γιαγιάκα μου τι θα γινόταν αν δεν τρυπούσα και το άλλο μου αυτί? Θα γκρεμιζόταν η Γουόλ Στρίτ? Θα άλλαζε η κοκκινοσκουφίτσα χρώμα και θα την λέγαμε πρασινοσκουφίτσα ? μήπως δεν θα γυριζόταν η ιστορία της Όμικρον? Μήπως δεν θα γνώριζε οργασμό ο σχωρεμένος Ανδρέας με την χοντρή Δήμητρα? Ή μήπως ο παππούς δεν θα γινόταν the old faithfull γαβ-γαβ (καλά αυτό το σενάριο δεν έπαιζε που ο διάολος παρθένα να γινόταν) ? Από την μία η γιαγιά μου από την άλλη η μάνα μου ήταν η καταστροφή της ελάχιστης αξιοπρέπειας που θα μπορούσα ή θα είχα την δυνατότητα (πως τα λέω το άτιμο, να δεις που κάποια μέρα σε κάποια άλλη ζωή σε κάποιο άλλο σώμα μπρρρ μου θυμίζει λίγο alien αυτό θα γίνω συγγραφέας. Αρκεί να μην μοιάζω στον Τατσόπουλο θεούλη μου. Δεν θέλω να πηδάω εγώ την μισή Ελλάδα και την άλλη μισή οι κυβερνώντες μαζί με την τρο(κτ)ικα. Άμα ήταν να την πηδάω όλη εντάξει εκεί το συζητάμε :P ) Και για να γίνω λίγο πιο σοβαρή ( έλα καλέ τώρα το πίστεψες?) μεγαλώνοντας συγκράτησα όλες τις ατάκες σε ένα καταπληκτικό δωμάτιο που έχω χτίσει στο μυαλό μου και βάζω εκεί όλες τις σαβούρες. Μου ξέφυγαν μερικές (δεν εννοώ πορδίτσες- ο προγραμματιστής προφανώς δεν κλάνει γι αυτό το word βγάζει λάθος την λέξη «πορδίτσες» κρίμα και είπα μια φορά να είμαι χαριτωμένο το άτιμο- . Για όνομα του μετανοημένου διαβολάκου, I am a lady!!) ατάκες όμως. Π.χ. όταν τρως καρύδια με μέλι αυξάνει την λίμπιντο. Όταν το είχα πρωτοακούσει αυτό νόμιζα ότι η λίμπιντο είναι η όραση. Και να σου τα καρύδια με το μέλι. Αλλά δεν γιατρευόταν η αναθεματισμένη μυωπία μέχρι που με ενημέρωσαν περί της λέξης και τα συναφή. O.M.G είπα γι αυτό εγώ μπορεί να μην έχω δει και μάλιστα να έχω πάθει εξοφθαλμία αλλά έχουν δει τα αγόρια που γνωρίζω !! θυμάμαι την στιγμή και δακρύζω. Σνιφ. Με είχε πάρει ο παππούλης μου στην άκρη, μου στερέωσε τα γιαλιά στην μύτη και μου είπε «παιδί μου άκου Μια παροιμία : μάτια παπούτσι, μυαλό κουκούτσι» συγκινήθηκα αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι ήθελε να μου πει.... Παρόλα αυτά ήταν ένα συγκλονιστικό γεγονός και αποφάσισα να μην πιστεύω τις γυναίκες της οικογένειας γιατί μέχρι τότε μόνο συμφορές μου είχαν φέρει (χμμμ.. σχεδόν ;) ) Όμως να που η ανάγκη – ναι η ανάγκη φίλε μου – με έριξε στα χέρια των μύθων τους. Και αποφάσισα χθες βράδυ για ευνόητους λόγους να φάω θαλασσινά. Τα καταβρόχθισα όλα αδερφάκι μου. Γαρίδες καραβίδες αστακούς μύδια κυδώνια αχλάδια ( τ αχλάδια περιλαμβάνονται στα ‘προωθητικά’ ; ) και ξάπλωσα να δω το αποτέλεσμα. Εκτός του ότι με πήρε ο ύπνος (εγώ και οι αρκούδες παθαίνουμε ένα κάτι από το πολύ φαγητό... γμτ πολύ θα ήθελα να ήμουν αρκουδίτσα πάντως. Εκτός από τους ψύλλους όλα τ άλλα μια χαρά ) εκτός του ότι η παρέα μου πρέπει να έφυγε τρέχοντας στο πρώτο ροχαλητό είδα και εφιάλτη!  Ενώ ξεκίνησε παραμυθένιο όνειρο κατέληξε όντως τρομακτικός και φρικτός εφιάλτης (χμμμ... τώρα που το σκέφτομαι μου θυμίζει λίγο την πραγματικότητα). Ήμουν λέει σ ένα πανέμορφο κάστρο όλο πυργίσκους και ποταμάκια και εγώ τριγυρνούσα χαρούμενη (τι ζαβό θεέ μου) με ένα λευκό φόρεμα μέχρι κάτω ( μην τυχόν και χάσουμε το παρθενικό έστω και αν κοντεύουμε να πάρουμε σύνταξη) και τα ξανθιά μαλλιά μου ίσαμε τα γόνατα (το σύνδρομο της ραπουνζέλ είναι το επόμενο που πρέπει να συζητήσω με τον ψυχίατρο μου μόλις συνέρθει από το κώμα)  και τραγουδούσα με μια φωνή σαν αηδόνι (εγώ και η Ιουλιέττα. Oh Romeo Romeo why do you have to be Romeo? Και όλα αυτά τα χαριτωμένα) μέχρι που βρέθηκα μπροστά σ ένα καθρέφτη.. Τον κοίταξα, με κοίταξε και καταλήξαμε σ ένα απίστευτο ανταγωνισμό βλέμματος. Ως απόλυτη και ανεπανόρθωτη μύωψ όπως καταλαβαίνετε τον νίκησα. Αλληθώρισε τόσο πολύ που στο τέλος με ρώτησε «Κορίτσι, κοριτσάκι μου ποιος είναι ο πιο όμορφος γκόμενος απ όλους?»  - εκεί χαλάστηκα λίγο. Ε όπως και να το κάνουμε δεν λέμε γκόμενος στα παραμύθια. Ντροπή πια! – κοκκίνισα τόσο πολύ   που αμέσως ξεπήδησε από τα βάθη του μυαλού μου (από το δωμάτιο που λέγαμε ;) ) ο πιο όμορφος γκόμενος εεεεε πρίγκιπας (αει στην ευχή με κόλλησε ο καθρέφτης πραγματικότητα) . Τον είδα να έρχεται από το βάθος. Ψηλός με φαρδείς ώμους και στέρνο, μελαχρινός (εννοείται σιγά μην θέμε ξανθούς μπλιαξ) , με γκρίζο ατσαλένιο βλέμμα και θεληματικό πηγούνι (τώρα τα παραμύθια έτσι λένε ή τα άρλεκιν? Τέλος πάντων τι σημασία έχει. Έναν οργασμό που είναι το ζεις είπα έστω και στο όνειρο ζήστο τρελλλλλάααα) . Βγήκε από τον καθρέφτη αγέρωχος με πήρε αγκαλιά και αρχίσαμε να περπατάμε στους πέτρινους διαδρόμους. Δλδ τι περπατούσαμε καλέ??? Χορεύαμε πετούσαμε από ευτυχία. «Πάμε να σου δείξω τον κήπο μου? “ του πρότεινα με ντροπαλή φωνή. Και εκεί ήταν που φάνηκε η πρώτη ένδειξη εφιάλτη. Αντί να πάει προς την σωστή κατεύθυνση (ε εντάξει πρέπει να σας το συλλαβίσω είχα και μια καταπληκτική σουίτα με στρώμα από νερό – οκ δεν είναι πολύ medieval αυτό αλλά έχει ωραία κίνηση ;) ) με οδήγησε προς τα έξω. Τότε τον ρώτησα πως τον λένε. Μετά άνοιξε το στόμα του να μιλήσει και εκεί ήταν που μπήκα για τα καλά στο διαστημόπλοιο του τρόμου. Η φωνή του ήταν ίδια με της γιαγιάς μου. «Αχιλλέα» μου είπε και μου έδειξε με περηφάνια το πληγωμένο αστραγαλάκι του. Το τσαμένο μωρέ.  Τραβήχτηκα μακριά του βγάζοντας ένα μικρό χαριτωμένο ουρλιαχτό – νομίζω δλδ . Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στο δικό του όταν βγήκε στον ήλιο. «Αααααχχχχ δεν μπορώ τον ήλιο. Θα κάψει το τέλειο αλαβάστρινο δέρμα μου» φώναξε υστερικά και αμέσως έβγαλε από την τσέπη του – που στην ευχή χωρούσε τέτοια αποκάλυψη σε μια τόσο ρηχή τσέπη ακόμα απορώ!- ένα κρινολίνο. Ήθελα να του πω πως αλλού το χρησιμοποιούσαμε κάποτε αλλά ήταν και εφευρέτης το άτιμο. Το άνοιξε και το στριφογύρισε χαριτωμένα πάνω από την περήφανη κομψή κώμη του. «Τώρα είμαστε εντάξει χρυσή μου. Μπορούμε να δούμε αμέσως τα ρόδα σου». Την επόμενη στιγμή μας είδα να χορεύουμε στην τεράστια αίθουσα με τους καθρέφτες και εκεί πήρε την ρεβάνς ο προδότης καθρέφτης. Ο ψηλός μελαχρινός ήμουν εγώ και ο Αχιλλέας μου φορούσε μια καταπληκτική ροζ τουαλέτα με κρινολίνο.  Εκεί λιποθύμησα. Γίνεται να λιποθυμάς την ώρα που κοιμάσαι?

Το αποφάσισα. Θα γίνω καλόγρια αφού πρώτα κάνω λοβοτομή.

Θα επανέρθω ;)

Υγ. Με ράσο ή χωρίς , με μυαλό ή χωρίς. Σίγουρα χωρίς κρινολίνο.